Ik kijk naar buiten. Het lijkt te regenen
zeg ik tegen mijn lief. Mijn lief unlockt
haar telefoon en opent Buienradar.
Inderdaad zegt mijn lief, het regent.
Tien minuten nog.
Elf minuten later stappen we naar buiten.
We lijken nat te worden, maar weten
gelukkig dat dat niet kan. We laten
onze paraplu’s thuis.
Poëzie is een bijzondere manier om iets te zeggen in de vorm van een gedicht. Je herkent deze vorm bijvoorbeeld aan versregels die (soms heel plotseling) afgebroken worden. Poëzie rijmt vaak, maar dat hoeft niet.
Eigenlijk mag ‘alles’ in de poëzie: een dichter mag alle taalregels breken. Maar er is wel een addertje onder het gras: áls een dichter de regels breekt, moet hij/zij daar wel een goede reden voor hebben. Bijvoorbeeld omdat hij/zij zo een betekenis oproept.
In poëzie is niets ‘toevallig’ of ‘willekeurig’. Ieder woord, iedere afbreking, iedere keuze heeft een reden.
Kunstenaar: Inge Bak
Hoe vaak vermoorden ouders hun kinderen?
Ik weet nog goed hoe mijn ouders mij
voor het eerst vermoordden – tot zover ik
me herinner. We gingen op vakantie.
Zes jaar oud zat ik eeuwig op de achterbank, toen
mijn vader toesloeg, wetend hoe weerloos ik was.
“Ik weet een leuk spelletje tegen de verveling!
Dode dieren tellen langs de weg.” Ik verveelde me
niet.
Tot dat moment onzichtbaar drongen ze zich
plotseling op: uiteengereten hazen, vogels, egels
vossen en in België opvallend veel reeën.
Stervend sprong ik van dier tot dier – speelde
haasje over met de dood – tot ik in Frankrijk bezweek
aan de aanblik van een kat.
“Lieverd, we zijn er”, fluisterde mijn moeder
in Spanje. Ik opende mijn ogen en keek voor het eerst
op tegen ons tijdelijk verblijf. Mijn grafsteen
die me hellend toeknikte.
Hoe lang kun je
blijven verbouwen, leven
onder een laag witte stof
tussen voor-foto / na-foto?
Heb de moed en
kies een heden.
Óf:
inspecteer wat begraven ligt
bepaal draagkracht
erken betonrot
en als het moet
tril alles stuk
ga pijnruimen
en bouw
nieuw.
(met Christine Van den Hove)
“Aandacht maakt alles mooier.” Er viel even een stilte op
de marketingafdeling van IKEA
toen na eindeloze brainstormsessies
deze gouden slogan gemunt werd. Daarna:
juichkreten en high fives alom. Champagne!
Iedereen stond te stralen van voldoening. Net zoals
mijn dochter, die uitgelaten beneden kwam van haar
zachte roze meisjeskamer
waar ze urenlang opperst geconcentreerd gewerkt had
aan haar kaart voor oma met ‘I love you’ en grote rode harten
overal, omringd door kleurige kronkelende lijnen.
Hoe ze glom van trots! Net zoals
de architecten van de ingenieuze
gaskamers van Auschwitz
waaraan ze zo toegewijd gewerkt hadden. Neem alleen al de
innovatieve kolommen die het blauwzuur efficiënt de kamers in
leidden, of het kijkgat om te zien of binnen iedereen al dood was
en de deur ging niet zonder reden naar buiten toe open.
De marketeers, mijn dochter en de ingenieurs.
Zij waren met recht trots:
de verkoopcijfers van IKEA schoten de lucht in
oma was tot tranen toe geroerd en één gaskamer haalde wel tot
tweeduizend doden per dag.
Gekluisterd aan huis
en zelfs deze stoel
ga ‘k weer ten onder
maar nu met een doel.
Eindelijk rust.
Verslag van de ziel:
het gros kan weg
opbrengst nihil.
Over de herfst
die is allang voorbij.
Regen noch sneeuw
wachten voor mij.
Ik kijk uit het raam
al de hele dag.
De buurman weerkaatst
mijn lijdzame lach.
Ik buig met het gras
ik glans met het chroom
haast nog in leven
de dood haast in toom.
Niemand te volgen
niets te vertellen
slechts dat ik het doel
hoger kon stellen.
(naar: The Goal (2019) – Leonard Cohen)
Ontelbare openbrekende bekken
blazen, brullen en braken
op plekken van hoor zonder wederhoor, van uitersten
zonder tussenruimte, waar onwetendheid kennis is en
je je alleen onvergeeflijk kunt verspreken.
Miljarden verlekkerd lekkende kranen storten
zich uit in een eindeloze zee, waaraan wij ons laven
als een dorstig universum, zonder
ooit de leegte te kunnen lessen.
Linkedin