Relaas van een theedrinker

“Koffie, graag”, maar ik serveerde haar thee
milde melange. Ik had niets sterkers in huis.
Ze keek me koffiedik aan en dronk toen maar
uit beleefdheid. Ik zag het als teken.

“Ik moest maar weer eens gaan”, opperde ze.
Te gretig scheurde ik snel het theezakje open en
presenteerde haar de inhoud op een schoteltje.
Ze zag er niets in, maar wilde me niet kwetsen.

“Doe er nog maar een dan”, zuchtte ze.
Wanhopig zocht ik aanknopingspunten in de blaadjes
waarvan ik steeds opnieuw thee voor haar trok
slapper en slapper, tot haar bittere oordeel:

“We zijn vrienden.”