Prudentie geboden

Kijk, ze staren naar mij
alweer naar mij, creperend
hun ogen in mijn fel verzengend schijnsel.

Zie ze blijven kijken, verenigd in hun eenzaamheid
geglazuurd van de drugs die ik deal. En dan
u, de verzadigbare, u, de glutineuze ontkenner

hoe klinkt beton
denkt u, als dat mij tot scherven kust
en u de knip trekt voor mijn herrijzenis?

Ik begrijp u, begrijp uzelf: imperfectie bestaat
hier niet.

Dus daar gaan we:
daal en klim naar uw eigen nieuw
niveau, u wordt verwacht door uzelf

en alle mede-veelvraten die
u feliciteren met uw hervonden zelfkennis
na een ontzettend onnodig omzwerven; nou ja
alnu klinkt de sirene een nanoseconde ter uwer ere.

Leve de mens en zijn nieuwe stap
op weg naar weer een mislukte evolutie.