Bij de supermarkt
mag bont nu bij wit
glas.
Daar sta je dan
met je goede gedrag
en tassen vol netjes
gescheiden lege flessen.
Aarzelend schoof ik het eerste paar
door hetzelfde gat: bont na wit
wit na bont, etcetera.
Na de tiende was het alsof
het nooit anders is geweest –
het altijd zo had moeten zijn.
Mijn tassen leeg liep ik lichter
weg dan voorheen.
En de flessen? Die lagen er
even gebroken bij als eerst
maar nu op dezelfde
hoop.
– Wervershoof, 1 juni 2020
Fietsend over de Dorpsstraat
langs anderhalve meter
volle terrasjes
(sommigen aan een biertje
anderen een patatje
en verrek, een bandje!)
met de doordewekelijkse
boodschappen aan mijn stuur
zag ik over het hoofd
wat voor de hand lag.
Pas toen ik de wortelen opborg
begreep ik mijn uitgelaten gevoel:
ik kwam zojuist
van een kleine kermis
thuis.
Nóg staan we hier
aan weerszijden van een wijzerplaat
straal, diameter, omtrek: alles is hier
een uitgeholde anderhalve meter.
Tijd is nu de afstand die telt;
hier zijn het de minuten die de meters maken.
Maar de wijzers lijken stil te staan
en wijzen ons steeds maar weer terecht
dreigend als een tweepuntig zwaard van Damocles.
Zo blijf je zowel zes uur op me voor als achter
en voelen we voor elkaar onbereikbaar.
Jazeker: we hebben de macht om tijd de pas af te snijden.
In twee stappen kappen we maanden af tot milliseconden.
Maar we vrezen het oordeel van een onzichtbare rechter
de prijs die hij bepaalt
en wie betaalt.
Dus blíjven we hier staan
tot de klok weer seconden en geen steenworpen tikt
tot lengtematen hun betekenis herwinnen
en ik jou met terugwerkende kracht
weer in mijn armen sluit.
In een spaarpot op de kast
bewaren we alle knuffels
en strakjes als het weer kan
geven we ze in één keer uit.
en toen…was ik grote zus!
gewoon zo, zomaar dus!
best lief hoor, mijn zusje
huiltje, poepje, plasje, kusje
zo, hebben we dat weer gezien
is er nu weer aandacht voor mij, misschien?
Kracht. In slow-motion.
mama? lief!
meer weet ik niet,
hóeft ook niet.
papa? ja,
ook echt heel lief.
maar mama toch
het állerliefst!
Linkedin