Ze sprak zo romantisch over thuiskomen in mijn armen.
Ik sloeg al bij de eerste kus aan het rekenen.

Wat zou het me deze keer kosten
mijn begeerte te gelde te maken?
Wat kocht ik ervoor terug
na al dat driftig afdingen?

Geen makkelijke som, op zich
een goed teken.

Liefde, dacht ik, is als een nieuwe auto:
glimmend en verleidelijk
dalend in waarde, tweedehands
vanaf het moment dat we instappen.

Hoeveel kilometers konden we maken?
Wat bracht ze daarna nog op
om te investeren in volgende versies
van haar?

Nu rijden we nog, jaren
na de laatste afschrijving, veel te laat
voor een verstandige verkoop, maar in balans
een stabiele restwaarde koesterend.

Je moet het met me doen. Ik ben

een stille profeet die alles predikt. Ik heb altijd gelijk

en zit er altijd naast. Zie maar wat je gelooft.

Het kan me niet schelen dat je niet weet of je me haat
of liefhebt. Dat is het punt: je weet het pas wanneer
tijd of noodlot mij om zeep helpt. Ik ben dan toch al weg.

Neem ondertussen genoegen met wat ik je toebedeel:
een precies beheersbare angst. En hoop dunner
dan de dunste deken om je dagen toe te dekken.

Verder heb ik hier geen stem. Ik blijf en zwijg.
En jij? Tel je zegeningen
koester mij. Uiteindelijk ben ik

alles wat je houdt en verliest.

Wandelend op een West-Friese dijk
raast de dood steeds dichterbij
en nodigt me uit – er is

een uitgesmeerd moment
waarin ik besluiteloos ben.

Het universum scheurt

tijd en ruimte klotsen
aan twee kanten de dijk af.

Mijn inertie redt, de dood passeert
op een meter of minder, minachtend.

Sceptisch heelt het universum.