Je moet het met me doen. Ik ben

een stille profeet die alles predikt. Ik heb altijd gelijk

en zit er altijd naast. Zie maar wat je gelooft.

Het kan me niet schelen dat je niet weet of je me haat
of liefhebt. Dat is het punt: je weet het pas wanneer
tijd of noodlot mij om zeep helpt. Ik ben dan toch al weg.

Neem ondertussen genoegen met wat ik je toebedeel:
een precies beheersbare angst. En hoop dunner
dan de dunste deken om je dagen toe te dekken.

Verder heb ik hier geen stem. Ik blijf en zwijg.
En jij? Tel je zegeningen
koester mij. Uiteindelijk ben ik

alles wat je houdt en verliest.

Wandelend op een West-Friese dijk
raast de dood steeds dichterbij
en nodigt me uit – er is

een uitgesmeerd moment
waarin ik besluiteloos ben.

Het universum scheurt

tijd en ruimte klotsen
aan twee kanten de dijk af.

Mijn inertie redt, de dood passeert
op een meter of minder, minachtend.

Sceptisch heelt het universum.

Schaatsen? Nee, zij componeert
een symfonie, etst met haar ijzers
muziek in het ijs – de baan als elpee.

Wat kunnen tegenstanders in haar kielzog
behalve volgen? Gedegradeerd tot naald, gedoemd
de klanken te spelen uit de groeven
die zij slaat, slag na slag na slag.

Zo weerklinkt haar sonate
rond de wereld: een West-Friese Wals
over alles en iedereen heen.