Gedichten – Pagina 9 – Arjan Jonker

mama? lief!

mama? lief!
meer weet ik niet,
hóeft ook niet.

papa? ja,
ook echt heel lief.
maar mama toch

het állerliefst!

18 november 2010/in Vrije verzen /door Arjan Jonker

ik heb teentjes tien
en vingertjes vijf
keer twee die ik tot
kleine knuistjes knijpen kan

mijn mama en papa
noemen mij ‘wonder’
maar dat weet ik niet zo…
toch voel ik me

best wel heel bijzonder

14 september 2010/in Vrije verzen /door Arjan Jonker

zoals je daar lag
een negatief van jezelf

en duizend-en-één stukjes
van ons hart braken
in duizend-en-één-stukjes

hoe jij als herinnering
die één-voor-één vindt
en opnieuw steelt

dag, Poedie

dank je dat je
er was
hoe je

was

15 februari 2010/in Vrije verzen /door Arjan Jonker

Ik spreek een woord
en een wereld verschijnt.
Ik spreek er twee
en een andere verdwijnt.
Wat heeft God dat ik niet heb?

een klungelige omarming
twee mensen hopend
op een verstrengeling

en nooit meer los te laten

9 september 2008/in Haiku /door Arjan Jonker

halfvol naast halfleeg
glas; opeens besef je: zij
vullen elkaar aan

7 oktober 2007/in Vrije verzen /door Arjan Jonker

Weids wolkenlandschap waait weg.

Wie weet waarheen?

Wellicht wel waakzaam weg

van de zon.