“Aandacht maakt alles mooier.” Er viel even een stilte op
de marketingafdeling van IKEA
toen na eindeloze brainstormsessies
deze gouden slogan gemunt werd. Daarna:
juichkreten en high fives alom. Champagne!
Iedereen stond te stralen van voldoening. Net zoals

mijn dochter, die uitgelaten beneden kwam van haar
zachte roze meisjeskamer
waar ze urenlang opperst geconcentreerd gewerkt had
aan haar kaart voor oma met ‘I love you’ en grote rode harten
overal, omringd door kleurige kronkelende lijnen.
Hoe ze glom van trots! Net zoals

de architecten van de ingenieuze
gaskamers van Auschwitz
waaraan ze zo toegewijd gewerkt hadden. Neem alleen al de
innovatieve kolommen die het blauwzuur efficiënt de kamers in
leidden, of het kijkgat om te zien of binnen iedereen al dood was
en de deur ging niet zonder reden naar buiten toe open.

De marketeers, mijn dochter en de ingenieurs.
Zij waren met recht trots:
de verkoopcijfers van IKEA schoten de lucht in
oma was tot tranen toe geroerd en één gaskamer haalde wel tot
tweeduizend doden per dag.

Ontelbare openbrekende bekken
blazen, brullen en braken

op plekken van hoor zonder wederhoor, van uitersten
zonder tussenruimte, waar onwetendheid kennis is en
je je alleen onvergeeflijk kunt verspreken.

Miljarden verlekkerd lekkende kranen storten
zich uit in een eindeloze zee, waaraan wij ons laven
als een dorstig universum, zonder

ooit de leegte te kunnen lessen.