Sterf maar niet, lief diefje.
Al wat je stal – mijn tijd, mijn vrijheid
mijn Groots en Meeslepend Leven –
houd het. Doe er desnoods niets mee.
Mij is het niets meer waard.

Ik koester nu alle uitgeholde hartenkreten
die je me liet, zoals ‘wat gaan de jaren toch snel’
en ‘wat word je al groot’
‘geniet!’.

Dus sterf maar niet, lief diefje.
Misleid de Dood, leg valse sporen.
Zowel slachtoffer als medeplichtige
doe ik mijn deel, bezweer de Ergste Dingen
door ze uit te spreken:

stik in appeltjes
kom onder auto’s
breek je nek uit bomen
bezwijk aan ongeneeslijke ziektes
et cetera, ad infinitum

maar alleen jij kan niet sterven.
Dus sterf maar niet, lief diefje

voor mij.

“Koffie, graag”, maar ik serveerde haar thee
milde melange. Ik had niets sterkers in huis.
Ze keek me koffiedik aan en dronk toen maar
uit beleefdheid. Ik zag het als teken.

“Ik moest maar weer eens gaan”, opperde ze.
Te gretig scheurde ik snel het theezakje open en
presenteerde haar de inhoud op een schoteltje.
Ze zag er niets in, maar wilde me niet kwetsen.

“Doe er nog maar een dan”, zuchtte ze.
Wanhopig zocht ik aanknopingspunten in de blaadjes
waarvan ik steeds opnieuw thee voor haar trok
slapper en slapper, tot haar bittere oordeel:

“We zijn vrienden.”