Het wezen Wervershoof ontwaakte
op twintig augustus tweeduizendtweeëntwintig
besefte toen pas hoe lang het had geslapen
die drie lange jaren.

We voelden het allemaal, bewegend
door de straten en stegen, dorpseigen bloed
rondgepompt door honderden kloppende harten
achtertuin tot achtertuin tot kroeg.

Het wezen Wervershoof ontwaakte
gaapte en strekte de ledematen, keek rond
nam een diepe ademteug, hield nog even in.

We voelden het eer we het hoorden:
een geluidloos gonzen, overgaand in
een aanzwellend gebrul dat aanhield
die vier dagen en nachten.

Het wezen Wervershoof was ontwaakt
en we wisten het en keken elkaar aan
en knikten en riepen:

Het dorp leeft! Het dorp leeft!
Lang leve Wervershoof!

Was het een mens wist de steen langs het spoor
dat hij een van miljarden stenen was die liggen langs sporen.

Was het een mens voelde de steen zich onbeduidend
zocht hij tussen de hopen van soortgenoten naar zin.

Was het een mens overpeinsde de steen de waanzinnige willekeur
van de atomen waaruit precies hij bestond.

Was het een mens zag de steen misschien de treinreiziger
die turend uit het raam zijn blik een tel liet vallen op juist die steen.

Was het een mens vond de steen troost bij de gedachte
dat de steen de treinreiziger bijbleef en er een gedicht over schreef.

Was het een mens dacht de steen daarin schuilt allicht het antwoord
op alle vragen die ik stelde was ik een mens.

Omdat ik niet kan bewegen, ben ik stil
blijven zitten in mijn stoel,
jas aan alvast.

Er is de kraan
waar roest uit drupt, mijn tong is ijzer
in mijn mond, op tafel kruipt een vlieg.

Er staan twee glazen, in elk
een droog vlies
thee. Er is geen gast.