Artikelen door Arjan Jonker

Watapana

Jij mooie, onwaarschijnlijke boom, wegwijzer, windgids, verwaaid kapsel, wist ik niets van jou dan je naam wist ik je al een gedicht. Toen ik nog radeloos de ander zocht, toen ik nog droomde van een thuis, toen ik nog dacht eenzaam te zijn, wees jij me benedenwinds de weg en ik keerde west- en zuidwaarts […]

Vertaling

Alles aan haar dat dartelt en danst is een taal die ze spreekt, ik hoef er maar woorden aan te geven om de mijne te smoren: ‘Papa! Kijk mij en dit leven te leven.’ Niet mijn waarheid die woorden de tong van mijn moeder dwingt me mijn gevoel naar de mond te praten: ‘Papa, kijk […]

De Wet van Tien

In het kader van overweldiging werd wereldwijd besloten tot de Wet van Tien, van toepassing op alles bijvoorbeeld boeken: die mochten slechts per tien verschijnen. Pas nadat iedereen die uit had mochten er tien nieuwe de markt op. Eenzelfde regeling voor muziek, films, series documentaires, podcasts, poëzie, etc. Om het selectieproces was veel te doen. […]

Dageraad der Zwarte Zon

Zij geloofden zich zestien goden gelijk; mannen als voorheen vrouwen zich voelden. Zij besloten dat de zon in Gulpen niets meer te zoeken had: ‘GAAT ONDER! Het is tijd voor een nieuw ochtendgloren.’ De dag droop af en in duisternis dorsten zij het graan en roosterden de mout. Voorts verkregen zij de hop en putten […]

Omwegen

Schrijft een oom een gedicht voor zijn nichtje, mag hij wel op zijn tellen passen en haar nooit in verlegenheid brengen met afgrijselijke gemeenplaatsen als hoe leuk ze is of uniek en dat ze dat wel weet of niet vergeten moet of weet hij veel van binnen net zo mooi is als van buiten of […]

Balans

Ze sprak zo romantisch over thuiskomen in mijn armen. Ik sloeg al bij de eerste kus aan het rekenen. Wat zou het me deze keer kosten mijn begeerte te gelde te maken? Wat kocht ik ervoor terug na al dat driftig afdingen? Geen makkelijke som, op zich een goed teken. Liefde, dacht ik, is als […]

Prudentie geboden

Kijk, ze staren naar mij alweer naar mij, creperend hun ogen in mijn fel verzengend schijnsel. Zie ze blijven kijken, verenigd in hun eenzaamheid geglazuurd van de drugs die ik deal. En dan u, de verzadigbare, u, de glutineuze ontkenner hoe klinkt beton denkt u, als dat mij tot scherven kust en u de knip […]