Jij mooie, onwaarschijnlijke boom,
wegwijzer, windgids, verwaaid kapsel,
wist ik niets van jou dan je naam
wist ik je al een gedicht.

Toen ik nog radeloos de ander zocht,
toen ik nog droomde van een thuis,
toen ik nog dacht eenzaam te zijn,
wees jij me benedenwinds de weg

en ik keerde west- en zuidwaarts
en kwam anderen tegen die net als ik
dwalend net als ik gevonden net als ik
een bestemming voorgoed lieten varen.

In het ritselen van je bladeren hoorden
wij je fluisteren: ‘Zij zullen
elkaar zien, zij zullen elkaar zien.’
En wij, wij luisterden en vonden elkaar.

In het kader van overweldiging werd wereldwijd
besloten tot de Wet van Tien, van toepassing op alles

bijvoorbeeld boeken: die mochten slechts per tien
verschijnen. Pas nadat iedereen die uit had
mochten er tien nieuwe de markt op.

Eenzelfde regeling voor muziek, films, series
documentaires, podcasts, poëzie, etc.
Om het selectieproces was veel te doen.

Social media? Tien berichten per platform
per dag, per bericht tien likes en tien
haatreacties. Eerst komt eerst maalt.

Jazeker, miljarden mensen stierven iedere dag
de monddood. Aanmeldingen voor protestmarsen
genoeg, maar ook hier:

maximaal tien demonstraties per jaar, met maximaal
tien demonstranten, per persoon tien kreten te scanderen
van elk tien woorden op precies tien spandoeken.

Zelfs was berekend dat er precies tien mensen
blij zouden zijn met de Wet
ik een van hen.

Schrijft een oom een gedicht
voor zijn nichtje, mag hij wel
op zijn tellen passen en haar
nooit in verlegenheid brengen met
afgrijselijke gemeenplaatsen als

hoe leuk ze is of uniek en dat ze
dat wel weet of niet vergeten moet of
weet hij veel van binnen net zo mooi is
als van buiten of erger nog
in haarzelf moet geloven – nee

poëzie is een omweg, geen dichter kiest
de directe route. Liever verhaalt hij over
de eerste keer dat hij haar vasthield
en vroeg waar ze toch zo lang bleef.
Hij had beter moeten weten

ze nam een omweg naar het leven, begon
een gedicht dat haar oom vijftien jaar
later schoorvoetend zou voltooien, in ontzag
van haar moeiteloos groots dichterschap.
Over omwegen gesproken

deze eindigt hier. Het is tijd een nieuwe
richting te kiezen. Waarheen
doet er niet toe, zolang we maar van
het rechte pad af blijven en volharden
dichters te zijn.

– voor Maud